سنسور بیوتری یا تشخیص گاز محصولی است که حضور گازها را در یک منطقه اعلام میکند، و اغلب به عنوان بخشی از یک سیستم ایمنی مورد استفاده قرار میگیرد. این نوع از تجهیزات برای تشخیص نشت گاز یا سایر انتشارات گازی استفاده می شوند و می توان با استفاده از یک سیستم کنترل، محل نشت گاز را به شما اطلاع دهد،و اگر از یک سیستم پیشرفته کنترل نشت یک آشکارساز گاز می تواند زنگ هشدار دهنده به اپراتورها در منطقه دهد که در آن منطقه نشت گاز اتفاق افتاده است، و به ساکنین یا کارکنان آن منطقه فرصت برای ترک از محل را میدهد. این نوع دستگاه ها بسیار حایز اهمیت هستند زیرا گازهای زیادی وجود دارد که می توانند برای حیات آلی مانند انسان یا حیوانات مضر باشند.
آشکارسازهای گاز می توانند برای تشخیص گازهای قابل احتراق، قابل اشتعال و سمی و کاهش اکسیژن نیز استفاده شوند. این نوع سنسور ها به طور گسترده ای در صنعت استفاده می شود و می توان در مکان هایی نظیر سکوهای نفت یافت شود تا پروسس های تولید و فن آوری های نوظهور مانند فتوولتائیک را نظارت کند. آنها ممکن است در آتش سوزی استفاده شوند.
تشخیص نشت گاز فرایند شناسایی نشت گازهای خطرناک با حسگرها است. این حسگرها معمولا یک زنگ قابل شنیدن را برای هشدار دادن به مردم زمانی که یک گاز خطرناک شناسایی شده اند، استفاده می کنند. قرار گرفتن در معرض گازهای سمی همچنین می تواند در عملیات مانند نقاشی، بخور، پر کردن سوخت، ساخت و ساز، حفاری خاک آلوده، عملیات دفن زباله، ورود به محوطه فضایی و غیره رخ دهد. سنسورهای معمول شامل سنسورهای گاز قابل احتراق، آشکارسازهای فوتونیزاسیون، سنسورهای مادون قرمز، سنسورهای اولتراسونیک ، سنسورهای گاز الکتروشیمیایی و سنسورهای نیمه هادی. اخیرا، سنسورهای تصویربرداری مادون قرمز به کار گرفته شده اند. تمام این سنسورها برای طیف وسیعی از کاربردهای مورد استفاده قرار می گیرند و می توانند در کارخانه های صنعتی، پالایشگاه ها، تولیدات داروسازی، تاسیسات فومیری، کارخانه های کاغذ سازی، هواپیما و تاسیسات کشتی سازی، عملیات hazmat، تاسیسات تصفیه آب، وسایل نقلیه، هوا در محیط داخلی تست کیفیت و خانه ها
پس از آنکه اثرات گازهای مضر بر سلامت انسان کشف شد، نگرانی ها در مورد روش های تشخیص نشت گاز تبدیل به بحران حیاتی شد. پیش از اختراع سنسورهای الکترونیکی مدرن، مردم به روش های تشخیص زودهنگام به آشکارسازهای دقیق تر اعتماد داشتند. از قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، معدنچیان زغال سنگ به عنوان یک سیستم شناسایی زودهنگام در برابر گازهای تهدید کننده حیات مانند دی اکسید کربن، مونوکسید کربن و متان به کانال ها به تونل ها می رساندند. قناری، به طور معمول یک پرنده بسیار مرموز، آواز خواندن را متوقف می کند و در نهایت اگر از این گازها حذف نشود، به معدنچیان می گوید که به سرعت از معدن بیرون می آیند.
اولین سنسور گاز در عصر صنعتی، چراغ ایمنی شعله (یا لامپ دیوی) توسط سر هومفری دیوی (انگلستان) در سال 1815 اختراع شد تا حضور متان (فایده) در معادن ذغال سنگ زیرزمینی را شناسایی کند. لامپ ایمنی شعله شامل شعله ی نفتی بود که در هوای تازه تنظیم شده به ارتفاع خاصی بود. برای جلوگیری از آتش سوزی با شعاع شعله در یک آستین شیشه ای با یک شعله شعله مش قرار داشت. ارتفاع شعله بسته به حضور متان (بالاتر) یا کمبود اکسیژن (پایین) متفاوت است. تا به امروز، در برخی از نقاط جهان لامپ های ایمنی شعله هنوز در خدمت هستند.
دوران مدرن تشخیص گاز در سال 1926-1927 با توسعه سنسور احتراق کاتالیزوری (LEL) توسط Dr.Oliver Johnson آغاز شد. دکتر جانسون کارمند شرکت استاندارد نفت در کالیفرنیا (در حال حاضر Chevron) بود، او شروع به تحقیق و توسعه در یک روش برای تشخیص مخلوط های قابل احتراق در هوا برای کمک به جلوگیری از انفجار در مخازن ذخیره سوخت. یک مدل تظاهرات در سال 1926 توسعه داده شد و به عنوان مدل A نامگذاری شده است. نخستین نمایشگر "شاخص بخار الکتریکی" عملیاتی در سال 1927 با انتشار مدل B آغاز شد.